سال های حکومت ستم، گرفتار چنگ یأس بودیم. ناامید از پیروزی و مقهور قدرت، دشنام به «شب» می دادیم و نفرین به «ستم» می کردیم . اما مسیحا نفسی، احیاگر نفوس شد و حیات این ملت را جانی تازه بخشید. «روح خدا» بود که در جان افسرده مردم دمیده شد. حنجره های داوودی، در رهگذر باد و چشم انداز آفتاب و در موج خون و شط شهادت، سرود فجر حقیقت را سر داد. امام آمد، نشسته بر بال فرشتگان. امام در پیام خدایی اش در شهید آباد «بهشت زهرا» در «صور انقلاب» دمید و مردم را در عرصه های حق و محشر نهضت جان بخشید. «صبح صادق» انقلاب بود. فجر ایمان، از شرق مکتب سرزده بود که به نماز عشق ایستادیم. در محراب حق، رو به کعبه عرفان با وضویی از خون ده ها هزار شهید، بر سجاده صدق نشستیم و پیشانی اخلاص بر مهر «تعبد» نهادیم و دل به «ولایت» سپردیم و این، معجزه انقلاب بود.