در زمين نور خدائي جلوه كرد          آدمي را ساكن ميخانه كرد

نوري از حيدر كه نامش را خدا         از ازل بنوشت بر دشت بلا

آن زماني كه خدا آدم سرشت           يا حسين با سرخي خون مي نوشت

هر روز غروب كه به آسمان مي نگرم و سرخي تنگ غروب را مي بينم از خود مي پرسم چرا آسمان اين گونه سرخ است . آخرين پرتو خورشيد را كه از افق دور مي بينم مي انديشم كه چه حكمتي است در اين هنگامه ميان خورشيد آسمان و سرخي افق.

لحظه اي مرغ انديشه ام را به سمت كربلا به پرواز درمي آيد و به ياد مي آورم حكايت تلخ آن ديار بلا را، غريبي فرزند فاطمه(س) و تشنگي اولاد علي(ع) نگاه شرمنده عباس (ع) و بي كسي زينب (س) همه را از خاطر غم انگيزم مي گذرانم و به ياد عصر عاشورا و خون مظلومان كربلا كه دشت را رنگين نموده بودند مي افتم و سرِّ سرخي دمِ غروب را مي يابم، آنروز آسمان در كربلاي حسين مظلوم آينه اي شد كه انعكاس آن واقعه را تا ابد  در خود نهاد و هر دمْ غروب خورشيد به جهان و جهانيان تصوير آن واقعه را نمايان مي كند و مي فهماند كه اي عالم بنگريد اين خون شهيدان كربلاست كه آن روز بي گناه بي هرگونه ظلمي بر زمين ريخته شد گرچه زمين شرم نمود و خون اولاد رسول را در خود پنهان نمود اما من فرياد برمي آورم «اين لطالب بدم مقتول كربلا» كجاست كسي كه انتقام خون كشته شده هاي كربلا را بگيرد.

سرخي غروب، در اصل سرخي خون شهداي كربلاست كه در آينه قلب آسمان افتاد و هر روز ما را به ياد آن واقعه مي اندازد و مي فهماند كه هنوز حسين زنده است و خونش مي جوشد و تا ظلم و ستم از زمين و زمان محو نگردد آرام نخواهد نشست، به ما مي فهماند كه اي بشر نادان بدان كه در راه حق چه چيزي فدا شد و قدر اين همه ايثار و گذشت را بدان.

واقعه كربلا يك روز بود اما اينك سالهاست كه نگاه غم انگيز آسمان آن واقعه را به ياد ما مي آورد.

و من و تو به پاس خون اولاد رسول خاتم چه كرده ايم؟

منبع: از دلنوشته هاي خانم اعظم شاكري از اساتيد مدرسه