مي كنم بر نام تو امشب نگاه

نام زيبا، مهربان و بي گناه

چون حديث عشق مي آيد به ياد

غم وجودم را دهد ناگه به باد

دختري از جنس نور از جنس آب

در برش شرمنده نور ماهتاب

مادرش بانوي اعلاي بهشت

نام او خالق از پاكان نوشت

دختر پاك نبي مصطفي(ص)

همسر شير خدايم مرتضي(ع)

كوثر بي مثل و همتاي حق

ياس خوش بوي گلستان هاي حق

خواند خالق نام او را كوثري

خلقت پاكش نبود از سرسري

عشق را تفسير زيبا مي كند

جان فداي جان مولا مي كند

عشق يعني فاطمه (س) حب علي (ع)

عشق يعني بيعت دل با ولي (ع)

عشق يعني سوختن پروانه وار

عاشقي كردن ولي ديوانه وار

فاطمه (س) نامت شفاي جان ماست

مرحم اين قلب بي سامان ماست

ایام فاطمیه بر عموم شیعیان تسلیت باد

شعر از:  دلنوشته هاي طلاب

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 alse” LatentStyleCount="156″> تقديم به با نوي مدينه

مي خواهم از غربت غريبي بگويم كه در كنج تنهايي خويش روزها، زيرآفتاب سوزان مدينه فريادي از اشك برمي آورد و فريادش آنچنان رسا بود كه غاصبان بي رحم را نگران ساخت. اما چرا مردم مدينه اين فرياد را نشنيدند؟

راستي چگونه باور كردند كه دود آتش از خانه ي فاتح خيبر به آسمان بلند شود؟ چگونه تحير كودكان فاطمه (س) را به انتظا نشستند؟ در آن دم كه ياغيان، اوج غربت پدر، درياي اندوه و درد مادر را در صفحه ي اشك آلود چشمان زينب(س) كشيدند. چگونه تاب آوردند سر بر زانو نهادن حسن(ع) را؟ آيا در بقيع  بانوي گريه را نديدند؟ آن دم كه حديث «لا اسئلكم عليه اجرا الاالموده في القربي» را با خط اشك براي كوردلان مدينه املاء كرد. آيا آتش آه فاطمه (س) قلب هايشان را نسوزاند؟

در آن دم كه وصي پدر خويش را خانه نشين مي ديد؟ چگونه بي شرمانه شرم ريسمان را به نظاره نشستند در آم كه برگرد دستان شير خدا گره خورده بود؟

آري هنوز هم صداي مظلومانه ي «يا ابتاي» فاطمه (س) از كوچ هاي سرد مدينه به گوش مي رسد. اگر گوش دل باز كنيد صداي مظلومي ديگر را از بقيع خواهيد شنيد كه سر بر خاك غم آلود مادر نهاده و درد دل خويش را با مادر بازمي گويد. او مهدي (عج) است. همان كسي كه ديده به راه آمدن روزيست تا مردانه نداي «هل من ناصر ينصرني» مادر را لبيك گويد …

مطلب: دل نوشته طلاب

فاش گويم شرح حال ياس را        تا كه بايد دُر شناس الماس را

داستان مرغ عشق و لانه اش          خانه احزان و از دردانه اش

فصه ايثار گل نشنيده اي                 ياس نيلي كي به باغي ديده اي

آنكه از او دين حق قوت گرفت         عالمي از نام او عزت گرفت

آدم و حوا بر او آمد پديد                  رويشان از حرمتش گشته سفيد

نار و جنت زير پاي فاطمه (س) است     قلب عالم چشمهاي فاطمه (س) است

گر نبودي فاطمه (س) احمد(ص) نبود     دين او نور ره سرمد نبود

گر علي (ع) بر قلب عالم پا نهاد           خالقش از بهر زهرا (س) آب داد

ليك درد سينه اش برآسمان                  معشر كبري به پا كرد و فغان

ناله جانسوز او برخاك و عرش          شعله زد سوزاند چوني آذرخش

گفت يارب در نبود باب من                چه ستمها رفت بر ارباب من

دارحق آتشگه اعدا شده                   قامتم از درد مولا تا شده

غنچه نشكفته ام در پشت در             شد فدايي بر سر راه پدر

اين جماعت دست مولا بسته اند        حرمت دخت نبي بشكسته اند

كرد نيلي صورتم دست عدو             كي توانم شد به مولا روبروليك

بارالهي زين جماعت خسته ام          همچو مرغي بال و پر بشكسته ام

جان زهرا(س) زين قفس آزاد كن     زين سبب قلب رسولت شاد كن

ليك يارب رهبر غم ديده ام              لاله هاي كوچك رنجيده ام

همسر مظلوم من را يار باش          گاه غمها بر دلش غمخوار باش

بعد من احوال مولا چون شود        ديده گريان او پرخون شود

همدم و سنگ صبورش مه شود       يا دوا و غمگسارش چه شود

كرد طوفان نالة زهرا (س) به عرش   صور اسرافيل گويا زد به فرش

شد مفسر سوره زلزال را                 چونكه جبرائيل ديد اين حال را

….

مطلب : دلنوشته طلاب

یاعلی نام تو غوغا می کند            قطره را عشق تو دریا می کند

کعبه شد گهواره نورالیقین             تا تو در آن زاده گشتی فخردین

با وجود تو ثری سامان گرفت           دین پیغمبر به نامت جان گرفت

ساقی کوثر تویی حیدر تویی             جنه المأوی تویی، مهر تویی

هم وصی و هم ولی احمدی(ص)       هم دوبازوی قوی احمدی(ص)

عالمی در عشق تو مست و خمار      یا علی(ع) بر عالمی تو سایه سار

در شجاعت نیست کس همپایه تو      شیر حقی نیست کس بر جای تو

صفدر احزاب و میر خیبری              باب شاه کربلایی حیدری

آن زمانی که خدا آدم سرشت           یاعلی(ع) بر قلب عالم می نوشت

یاعلی(ع) حیران زجودت عالمی       جان جانانی و بر غم مرحمی

بر گدایان رحم و بر خصم زبون        خشم می گیری برآن مردان دون

ای عدالت از تو جانی تازه یافت        برسر خود سایبانی تازه یافت

عدل را سرور شدی مولا شدی           در سخاوت چشمه و دریا شدی

همسر زهرا(س)،وصی مصطفی(ص)   باب امت ای علی مرتضی(ع)

دیده بر پایت که جان هم لایقی            ای فدایت هستی آن هم لایقی

نام تو جان داده را جان می دهد          بر دل دلداده فرمان می دهد

من فدایت ای دو عالم راولی             یک نظر بر جان ماهم کن علی(ع)

شعراز: خانم شاکری (استاد حوزه علمیه الزهرا(س) فامنین)

هوالمحبوب

 

تقديم به فرزانه مردي كه طاغوت زمان را درهم شكست وترنم عشق و رايحه وصل را در دلها زنده نمود. (امام خميني(ره))

اي كاش مي شد تا تو را در زير باران شكوفه ها ببينم، در آن هنگام كه نسيم بهاري درلابه لاي درختان مي ژيچد و شاخه ها را همچون گيسوان در خود رقص مي داد. آن هنگام كه هزاران مرغ عشق بر روي شاخه ها ترانه اي از ديوار تازه را سر مي دهند و روي گل هاي ياس سپيد هزاران پروانه رنگين بال نشسته اند به آسمان كه بنگري نوشته هاي سپيد را مي بيني كه سبد سبد گل به رويش مي ريزند و چكاوك ها در اطرافش به ژرواز درمي آيند و همه جا از بوي وجود او پر مي شود. خورشيد با درخششي ذرين بر همه جا مي تابد و همه جا را با نور درخشش خود زيبا گرداند. دوست دارم كه فرشته ها بر همه جا پودر طلايي بپاشند چون امام به ايران ، سرزمين ما قدم نهاده است و اي كاش مي شد از دشست گل هاي آسماني يك شاخه گل محمدي ژيد و روي گلبرگ هاي آن نوشت : اماما ! دوست دارم و تا آخرين لحظه اي كه قلبم مي تپد راهت را ادامه مي دهم. و اي كاش مي شد پنجره را باز كرد و هر وقت فرشته اي از آن جا گذر كرد گل را به او بدهم تا آن را براي رهبرم ، نغمه دل انگيز دلم، هستي وجودم، برد.

طبله بسيجي حوزه علميه الزهرا(س)